Η απειλούμενη μείωση της παραγωγής των αγροτικών προϊόντων και πρωτίστως των δημητριακών και του ηλιέλαιου, έφερε στη μνήμη μου το 1942 -1944 όταν, εικοσαετής, έκλαψα τις δυό εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που πέθαναν από την πείνα. Στην διαδρομή μου από την οδό Σπετσών στη Κυψέλη ως τη Νομική Σχολή στη Σόλωνος, μέτρησα, μια μέρα του 1942, είκοσι νεκρούς στα πεζοδρόμια και στα καροτσάκια. Και επίσης θυμάμαι την εκστρατεία της Αντίστασης το 1943, που πέτυχε να μη μείνει άσπαρτο κανένα χωράφι. Τέλος, τη «μάχη της σοδειάς» το 1944, που με το σύνθημα «ούτε σπυρί σιτάρι στον κατακτητή», κατάφεραν οι Έλληνες να γλυτώσουν το σύνολο σχεδόν της, με τη βοήθεια και του Θεού, πολύ πλούσιας το 1944 παραγωγής, από την φοβερή προσπάθεια των Γερμανών να τη συλλέξουν και να τη στείλουν στη Γερμανία. Αν κάτι αντίστοιχο επιχειρηθεί και σήμερα σε όλη την αγροτική έκταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με κίνητρο την εξαγγελία επιδότησης της παραγωγής δημητριακών και ηλίανθων που αποδίδουν το ψωμί και το ηλιέλαιο, θα εξασφαλισθεί η αντικατάσταση αυτών των καρπών που προμηθεύονταν η Ε.Ε από τη Ρωσία και την Ουκρανία. Η επιδότηση των καρπών, είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσει στο συναγερμό των αγροτών για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής παραγωγής.
Γιώργος Ζαχαρόπουλος
(εκατονταετής Θεσσαλός - Μακεδονομάχων 4 – Βύρωνας)