AChecker validation success

Παλαιά Συμβόλαια - Μαρτυρίες μιας άλλης εποχής: Αντιμετώπιση της δεύτερης γυναικός του από το σύζυγο της Δημήτριο Ζαχαρό (1912)

Στην Καστανιά το 1912 ο Δημήτριος Κ. Ζαχαρός, γεωργοκτηματίας, είχε χάσει προ πολλού την πρώτη του γυναίκα Ελισσάβετ κόρη του Κώστα Γερούκη από το Καταφύγι με την οποία απέκτησε τα παρακάτω παιδιά: Κυριάκο1884, Ευρυπίδη 1888, Πελοπίδα 1888 (παρουσιάζονται δίδυμοι) και Μάρκο 1891. Νιώθοντας κοντά το τέλος της ζωής του το 1912, καθώς τότε ο Συμβολαιογράφος Κ. Παππάς βρισκόταν στο χωριό του, θέλησε να κάνει το παρόν δωρητήριο προς τη β΄ γυναίκα του Ευαγγελή, το γένος Απ. Καμπούρη από Πετρίλια.

Στο συμβόλαιο τής εκφράζει την πλήρη ευγνωμοσύνη του για τις περιποιήσεις που έτυχε μέχρι τότε και την ελπίδα ότι και στο μέλλον δεν θα πάψει να τον περιποιείται, και της δωρίζει, μαζί της δεν είχε αποκτήσει κανένα παιδί, μια ισόγειο οικία 4 δωματίων και όλα τα ακίνητα εκτιμώμενα από τον δωρητή στο ύψος των χιλίων (1.000) δραχ., με τους εξής όρους:

Η δωρεοδόχος, δηλ. η β΄ γυναίκα του Ευαγγελή, «ουδέν δικαίωμα θέλει έχει πωλήσεως» της περιουσίας του, «αλλά θέλει νέμηται ταύτα εφ’ όρου ζωής και θα περιέλθωσι μετά το θάνατόν της εις τας εξ άλλης γυναικός υιούς του δωρητού, Κυριάκον, Ευριπίδην και Μάρκον Δ. Ζαχαρού, εάν ούτοι μείνωσι μετά του δωρεοδόχου εν τη αυτή οικία και περιποιηθώσιν ταύτην εν όσω ζει ή εις έναν εκ των ανωτέρω υιών του, εάν ούτος ήθελε μείνη μετ’ αυτής». Εκ των ανωτέρω φαίνεται, ότι το ένα του παιδί, ο Πελοπίδας που παραπάνω μνημονεύσαμε δεν υπήρξε τότε στη ζωή.

Θεωρώ ότι το παρόν συμβόλαιο αποπνέει αισθήματα αγάπης και ανθρωπιάς και εκφράζει μια σοφία του δωρεοδόχου. Αγάπης και ανθρωπιάς, για την ευγνωμοσύνη του προς τη β΄ γυναίκα του, που ασφαλώς θα του συμπαραστάθηκε και ως μητέρα των παιδιών του, αλλά και γιατί θέλει να τη διασφαλίσει από κακοτοπιές και μετά τον θάνατό του. Σοφία, γιατί δεν της δίνει καθόλου το δικαίωμα πωλήσεως της περιουσίας του παρά μόνο όπως την παραδώσει ως έχει στα τρία του ή στο ένα του παιδί, εάν αυτό ήθελε μείνει μαζί της.

Λίγο αργότερα η οικογένεια Δ. Ζαχαρού βρέθηκε στη συνοικία Αρχόντοι της Καστανιάς, κοντά στη συνοικία του Αγίου Αθανασίου, όπου είχε εγκατασταθεί η μεγάλη αρχοντική οικογένεια των Ζαχαρακόπουλων που έδωσε στην πατρίδα μας τέσσερα επίλεκτα μέλη σε στρατό και χωροφυλακή. Το σπίτι των, διώροφο με υπόγειο και εσωτερικές ξύλινες σκάλες, με τρία μπαλκόνια περίτεχνα διακοσμημένα με σκαλιστά σχέδια, και κήπο εκτάσεως 6,5 στρεμμάτων, περιήλθε το 1900 στο δάσκαλο Νικ. Ρεντίνα έναντι 6.000 δρχ. και λίγο μετά στα δύο αδέλφια Μάρκο και Ευριπίδη Ζαχαρό. Περιττό να πω πως σήμερα δε διασώζεται τίποτα από το ανωτέρω, παρά μόνο η συνοικία με το εύηχο όνομα ‘‘Αρχόντοι’’.

 

Συμπληρωματικά στοιχεία:

  • Ο δωρεοδόχος Δ. Ζαχαρός, γεννηθείς το 1851, είχε και μια κόρη τη Βασιλική, που είχε παντρευτεί τον Νικ. Πολύζο στο Καταφύγι.
  • Με την οικογένεια Δ. Ζαχαρού με συνδέουν και συγγενικοί δεσμοί καθότι ο ένας εκ των γιων του, ο Μάρκος Δ. Ζαχαρός (1891-1953) με τη γυναίκα του Μάρθα (1896-1972) το γένος Δ. Κορδάτου, ήταν οι γονείς της μάνας μου Βαΐτσας Μ. Ζαχαρού. Αξιομνημόνευτο των περιστάσεων της ζωής τού Μάρκου ήταν οι πολύ φιλικές σχέσεις που είχε αναπτύξει με το Στρατηγό Νικ. Πλαστήρα. Χωριανός μου με διηγούνταν πως σε κάποια πολιτική συγκέντρωση του Πλαστήρα στην πόλη της Καρδίτσας, όταν τον αναγνώρισε μέσα στο πλήθος του κόσμου, δεν δίσταξε να τον φωνάξει με το μικρό του όνομα και να τον συναντήσει. Πολλές φωτογραφίες από τη στρατιωτική του ζωή χάθηκαν μέσα στη δίνη του Εμφυλίου.